Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Στράτος ήταν ένας

Μια χούφτα νερό θαλασσινό κι ένα ποτήρι ουρανό πήρα να ζωγραφίσω
Το βλέμμα κάποιου φίλου μου ποτέ μη λησμονήσω!
Πήρα ένα σύννεφο λευκό να βάψω τα μαλλιά του
Τριαντάφυλλο εκατόφυλλο έβαλα στην καρδιά του!

Μα ποιος καμβάς ειλικρινά πείτε μου θα μπορέσει
Τέτοια προσωπικότητα μέσα του να χωρέσει?
Οι γνώσεις και το λέγειν του που «χε στην ομιλία,
Ξεχωριστό τον έκαναν μες τη Θεοκρατία.

Με ένα πλατύ χαμόγελο όλους τους χαιρετούσε,
Ενδιαφέρον γνήσιο είχε σαν τους μιλούσε!
Νοιώθω στ' αλήθεια τυχερός που είχα την ευκαιρία
Τον Στράτο να 'χω σύνδουλο μέσα στην εκκλησία!

Φίλος μου ήτανε καλός και στοργικός ποιμένας!
Και άλλοι είναι φίλοι μου, μα! Ο Στράτος ήταν ένας!!!




1 σχόλιο:

  1. Αφιερωμενο στον καλο μου φιλο και αδελφό μου Στράτο Καραντωνη που τον χάσαμε προσωρινα και ανυπομονουμε να τον δουμε στον Νεο κοσμο......

    ΑπάντησηΔιαγραφή