Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ταπεινότητα

Είναι απόγευμα και εγώ στο βουνό ,περίπατο κάνω για να σκεφτώ.
Η ησυχία του δάσους με ηρεμεί ,βρίσκω απάντηση στα τόσα γιατί.

Μια ανακοίνωση εχθές το βράδυ, έγινε αιτία να συγχυστώ.
Ο προεδρεύων ανακοινώνει νέου διακόνου διορισμό.

Τον χειροκρότησε η εκκλησία , μ' υποκρισία όμως εγώ,
Μετά το τέλος δια χειραψίας, βιάστηκα πρώτος να του ευχηθώ.

Μπαμπά πρεσβύτερο και πεθερό, έχει εκείνος μα όχι εγώ.
Οι πιθανότητες άνισες να 'μουν εγώ, θα 'λεγα μία προς εκατό.

Ήθελα να 'ξερα το σκεπτικό, που δώσαν σε 'κείνον τον διορισμό.
Αγράμματος είναι κι από χωριό, δεν έχει τις γνώσεις που έχω εγώ!

Ομιλία πεντάλεπτη αν του δοθεί, άγχος τον πνίγει, τρέμει η φωνή.
Σε πλήρη αντίθεση, πιστεύω εγώ, έτοιμος είμαι για διορισμό!

Έχω τελειώσει κάποια σχολεία, ανώτατη εκπαίδευση με αριστεία.
Προσόντα έχω πάρα πολλά, όμως το μέσον να 'ναι καλά!

Αφού μέσον δεν έχω ή «δόντι» εγώ, δεν βλέπω να παίρνω διορισμό.

Ομιλία πεντάλεπτη για σπουδαστή, με βλέπω να κάνω μία ζωή!
Κι αν είμαι ρήτορας στην ομιλία δεν εκτιμάται απ' την εκκλησία!

Το ταλέντο μου βλέπω να πάει χαμένο, δεν πρέπει άλλο να περιμένω.
Αφού δεν δίνετε σε με η ευκαιρία, μάλλον θα πρέπει ν' αλλάξω εκκλησία!

Όποιος ορέγεται επισκοπή τέλειο έργο επιτελεί.
Εγώ το ορέγομαι 'δω και καιρό, μα σ' άλλους δίνουνε διορισμό.

Όνειρο είναι μίας ζωής, να γίνω δημόσιος ομιλητής.
Σε κάποια συνέλευση περιοχής, περιφερείας ή διεθνής.

Με τις σκέψεις αυτές να γυρνούν στο μυαλό
Σε δέντρο ακούμπησα να προσευχηθώ.

Καθώς τελείωσα την προσευχή μου, το βλέμμα μου έμεινε κάτω στη γη.
Μία μεγάλη, μαύρη γραμμή, από μυρμήγκια βρίσκεται κει.

Μία πορεία ακολουθούν, στο στόμα τους όλα κάτι κρατούν.
Σπόρους για να 'χουν τροφή αρκετή, αποθηκεύουν μέσα στη γη.

Μα το βλέμμα μου όμως το αποσπά, κάποιο μυρμήγκι που 'χει φτερά.
Βρίσκεται έξω από τη σειρά, στο στόμα του τίποτα αυτό δεν κρατά.

Προσπάθεια κάνει και βλέπω πετάει, τριγύρω γυρίζει απ' τη φωλιά.
Ίσως αισθάνεται ευνοημένο και υπερήφανο που 'χει φτερά!

Μα απροσδόκητα από ένα κλαδί, σαν σφαίρα πετάει ένα πουλί.
Το μυρμήγκι στην πτήση του έγινε λεία, φτερά όμως ήθελε και μεγαλεία.

Εάν παρέμενε κι αυτό στη γραμμή, σκέφτομαι ίσως, να είχε σωθεί.
Μα απάντηση όμως πήρα και εγώ, πιστεύω άμεσα από τον Θεό.

Εφόσον τα προσόντα μου τα βλέπω μεγαλεία
Φοβάμαι κάποιου αρπακτικού μήπως και γίνω λεία.

Και αν νομίζω υπερτερώ από τον αδελφό μου
Θα πρέπει να ταπεινωθώ αν θέλω το καλό μου.

Κάλλιο μυρμήγκι ταπεινό που ζει κάτω στο χώμα
Παρά σ' αρπακτικού πτηνού να βρίσκομαι το στόμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου