Παράθυρο με Θέα

Στο μονοπάτι της φωτιάς και στο στρατί της λησμονιάς

Εκεί που κλαίει ο Βοριάς, έκανες σπίτι γιε μου.

Μα εγώ είμαι εδώ μη λησμονάς πως σ' αγαπώ καλέ μου.

Απ' της ζωής του πηγεμού ξεστράτισες το δρόμο

Σε καλντερίμι βάδισες έξω από τον νόμο.

Το σώμα που σου χάρισα το κέντησες το είδα

Δεν ήταν όμως ζωγραφιά, μια μελανή σελίδα.

Ηθελημένα μ' έσβησες κι από τα όνειρά σου

Μα εγώ δε σ' εγκατέλειψα, γνώριζα την καρδιά σου.

Αυτούς που εμπιστεύτηκες, γιέ μου πού είναι τώρα;

Μαζί σου όλοι στα «καλά» μα μόνος σου στη μπόρα.

Κι αυτοί που πίναν κάποτε νερό στο όνομά σου

Με υποκρισία συζητούν τα «κατορθώματά» σου.

Μα εγώ είμαι πάντα πλάι σου κι ας μη με βλέπεις γιε μου

Στον ώμο μου για στήριγμα ακούμπησε καλέ μου.

Ο κόσμος σα φεγγάρι πολλούς εξαπατά

Είναι λαμπρό, μα αγνοούν τη σκοτεινή πλευρά.

Κι εσύ εξαπατήθηκες γιατί είσαι χωματένιος

Μα η καρδιά σου μαρτυρά, είσαι μετανιωμένος.

Απόδειξη τα δάκρυα είναι κι η προσευχή σου

Και ευτυχώς δεν είν' αργά να σώσεις τη ζωή σου.

Στο δάκρυ της μετάνοιας αισθάνθηκες ωραία

Άνοιξε στο κελί η ψυχή, παράθυρο με θέα.

Τα μάτια κλείσε κι άφησε το νου να ταξιδέψει

Η προσευχή σου άνεμος που θα σε γαληνέψει.

Απ'το παράθυρο αυτό, κοίτα κι αναλογίσου,

Κάποτε ήσουν ελεύθερος, μα δέσμια η ψυχή σου

Κράτα το πάντα ανοιχτό και μην το ξανακλείσεις

Θυμήσου θα 'μαι πάντα εκεί, αν θες να μου μιλήσεις.

Έχε το μάτι σου απλό για νάν το σώμα φωτεινό

και βρες την ευτυχία

Αυτή που χρόνια μάταια γύρευες με μανία.

Τα λόγια μου αγόρι μου κρύψε τα στο μυαλό σου

Ίσως είν'απ'τη μάνα σου, μπορεί κι απ'το Θεό σου.

Εκείνη που σε γέννησε μη λησμονήσεις γιε μου

Το δάκρυ της ξεχείλισε, μια θάλασσα καλέ μου.

Μα σήμερα το δάκρυ της είν'από ευτυχία

Παρότι είσαι κρατούμενος βρήκες ελευθερία.

Σε λίγο θα 'σαι σπίτι σου, θα κλείσει μια σελίδα

Που 'χε τον πόνο, το λυγμό για επικεφαλίδα

Εύχομαι η επόμενη σελίδα νάν ωραία

Να μοιάζει με παράθυρο που 'χει ωραία θέα

Τα βήματά σου στο εξής ζύγισε για καλό σου

Γιατί ο μεγάλος σου εχθρός θα 'ναι ο εαυτός σου!!!!