Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ποιος ;;;

Δεν βρήκα ένα κρύσταλλο πιο καθαρό απ' το δάκρυ
Και του γαλάζιου ουρανού που βρίσκεται η άκρη.

Πιο μονοπάτι διάλεξε η σταγόνα της βροχής
Πριν γίνει στο ποτήρι σου, νερό να δροσιστείς.

Ποιός χάραξε στον ουρανό του ήλιου μας τον δρόμο;
Φεγγάρι κι άστρα άραγε τίνος ακούνε νόμο;

Βοριά που 'ναι το σπίτι σου, πες μου που ξαποσταίνεις
Τις θάλασσες όταν γυρνάς και τα βουνά διαβαίνεις;

Και συ μυρμήγκι ταπεινό πού βρήκες τη σοφία
Για να συλλέγεις την τροφή, πριν έρθουνε τα κρύα;

Ποια χνάρια ακολούθησες μικρό μου χελιδόνι
Για να ξανάρθεις στη φωλιά που 'χες αφήσει μόνη;

Άνοιξη και Φθινόπωρο, Χειμώνα , Καλοκαίρι
Πείτε! Ποιος σας σχεδίασε; Τίνος, νοήμων χέρι;

Υδρόγειος πού στέκεσαι; Πες μου παρακαλώ!
Φωτογραφίες δείχνουνε, κρέμεσαι στο κενό.

Ουράνιο τόξο απάντησε, στο τέλος της βροχής,
Ποιο χέρι σε ζωγράφισε για να φανερωθείς;

Λουλούδια, κρίνα του αγρού πες τε μου να χαρείτε
Το χρώμα ποιος σας το 'δωσε, όμορφα να ντυθείτε;

Μα υπάρχει κάτι πράγματι, που ο νους δεν το χωρά,
Ο τρόπος που η ανθρώπινη ζωή μας ξεκινά!

Δέος στο νου μας προκαλεί όλη η δημιουργία,
Για σένα μόνο Υπέρτατε, που δίνει μαρτυρία.

Γι αυτό και εγώ Πατέρα μου, άνθρωπος χωματένιος,
Η κορωνίς της κτίσης σου και από Σε πλασμένος,
Όσο αναπνέω και χτυπά στο στήθος η καρδιά μου,
Θα το φωνάζω: « Σ' αγαπώ, Πατέρα, Ιεχωβά μου!»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου