Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Κ.α.π.η.

Ένα άλμπουμ χθες το βράδυ λίγο πριν να κοιμηθώ
Με παλιές φωτογραφίες θέλησα εγώ να δω.

Μια παλιά φωτογραφία βλέπω και χαμογελώ
Απ’ το γάμο το δικό μου τότε που ήμουνα γαμπρός

Το μαλλί πυκνό και μαύρο χαμόγελο μέχρι τα’ αυτιά
Περιμένοντας την νύφη σε μιας αίθουσας σκαλιά.

Υπολόγισα 25 χρόνια πως έχουν περάσει
Κι από την φωτογραφία ετούτη όλα πως έχουν αλλάξει.

20 κιλά επιπλέον χρόνια τώρα κουβαλώ
Το μαλλί έχει αραιώσει και έχει γίνει γκριζωπό.
Τα μεγάλα μάτια εκείνα που πετούσανε φωτιά
Τώρα έχουνε θολώσει και χρειάζονται γυαλιά.
(μεταξύ μας δυο ζευγάρια, για κοντά και μακριά)

Όταν μου έλεγαν οι φίλοι αν πηγαίνω σε γιατρό
Ρώταγα αυτός τι είναι ? φέρτε μου ένα λεξικό.
Τώρα οι γιατροί του ΙΚΑ με ‘χουν κάνει κολλητό.
Γράφτηκα για λασπόλουτρα και σε θερμά λουτρά
Μήπως κι απαλλαγώ ποτέ από τ’ αρθριτικά
Μα ότι και να κάνω εγώ, η λύση είναι μία
Η Βασιλεία του Θεού θα φέρει θεραπεία!

Μεγάλη όμως ενθάρρυνση παίρνω απ’ τη Γραφή
Καθώς διαβάζω σύντομα τι πρόκειται να ‘ρθει.

Η σάρκα του γέρου διάβασα θα γίνει σαν μωρού
Μα απορίες ήρθανε αμέσως μες το νου.

Πόσος χρόνος θα χρειαστεί,
το κάθε νεκρό κύτταρο ν’ αποκατασταθεί?
Τα άκρα που ‘χουνε χαθεί τα’ ακρωτηριασμένα
Πώς θα επανέλθουν άραγε? Με αφορά και μένα.

Το τέλειο σώμα να ‘ξερα ποια ηλικία θα ‘χει?
Πολλά βιβλία διάβασα κι όμως δεν το ‘χω μάθει.
Μα όλη τούτη η έρευνα με κούρασε πολύ
Γι αυτό και αποφάσισα να πάω μια εκδρομή.

Ελάτε αν θέλετε και ‘σεις να είμαστε παρέα
Σίγουρα θα περάσουμε πάρα πολύ ωραία!

Ετούτη εδώ η εκδρομή θα είναι νοερή
Δεν μοιάζει με εκείνες που κάνουν τα ΚΑΠΗ

Βαλίτσες να μην πάρετε ούτε και να γραφτείτε
Θέσεις υπάρχουν άφθονες και δεν θα στριμωχτείτε.

Εφόσον είστε όλοι εδώ αμέσως ξεκινάμε
Κι αφού εκδρομή πηγαίνουμε όλοι μας τραγουδάμε.

Να ‘ταν τα νιάτα δυο φορές τα γηρατειά καμία
Μα ο στιχουργός δεν γνώριζε πως λέει η προφητεία:
Τα νιάτα θα’ ναι αιώνια τα γηρατειά καμία!

Τριάντα χρόνια πέρασαν μέσα στη νέα τάξη
Και με τη χάρη του Θεού όλα έχουν αλλάξει.

Τίποτα δε θυμίζει η γη από τα περασμένα
Νέα εικόνα έχει πια σχεδόν παραδεισένια.

Μα η αλλαγή στο σώμα μας γίνεται αργά- αργά
Τα πρώτα αποτελέσματα έγιναν φανερά.
Κι άλλη ρυτίδα χάθηκε το βλέπω στον καθρέπτη
Χτενίζοντας μαύρο μαλλί που τώρα πια δεν πέφτει!

Παρατηρώ όμως και σας όλη την εκκλησία
Αστέρια γίνατε όλοι σας ταμάμ για καλλιστεία.
Όσος χρόνος χρειάστηκε ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά
Στον ίδιο χρόνο γίναμε όλοι νέα παιδιά.

Χαθήκαν οι μύτες οι στραβές και τα στραβά τα πόδια
Και όσοι μασέλες είχανε καινούργια έχουν δόντια.

Ατέλειες στο πρόσωπο, στο σώμα έχουν χαθεί
Η φυσική η ομορφιά είναι αληθινή!
Χαμένος χρόνος όχι πια πλέον απ’ τις γυναίκες
Που αν στο σπίτι ήταν πολλές ‘θέλαν πολλούς καθρέπτες.

Ξεχάστε τα καλλυντικά, τα μείκ-απ και τα λοιπά
Τις μάσκες του προσώπου,
τέλεια θα ‘ναι η ομορφιά του καθενός ανθρώπου.
Κι αν κάποιοι σε ατύχημα είχαν ακρωτηριαστεί
Τα σώματα τους τώρα πια είναι αρτιμελή.

Αναρωτιέστε όλοι σας ποια είναι η κοπελιά
που βρίσκεται στο πλάι μου, με τα ξανθά μαλλιά,
η νύφη που περίμενα κάποτε στα σκαλιά,
ξανάνιωσε και έγινε κι αυτή όπως παλιά!

Ετούτη η εκδρομή θαρρώ τέλος ότι δεν θα ‘χει
Εφόσον ταξιδεύουμε όλοι για νέα τάξη!
Κι αν το ταξίδι είπαμε πως είναι νοερό
Το πούλμαν το πραγματικό βρίσκεται στο σταθμό.
Στο χέρι είν’ του καθενός να κλείσει μία θέση
Μα ας βιαστεί. Αργότερα, ίσως δε θα μπορέσει.
Το τέρμα στο ταξίδι μας θα ‘ναι η νέα τάξη
Μα από τώρα όλοι μας ας είμαστε εντάξει!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου