Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Νυχτερίδας

Εάν με βάλουν την αμαρτία να ζωγραφίσω σ’ένα χαρτί
Μία δική μου φωτογραφία, πιστεύω θα ‘ταν υπεραρκετή.
Σάρκα γνωρίζεις πιο ‘ναι το λάθος, κι όμως τυφλώνεσαι από το πάθος
η απόλαυσή σου προσωρινή, μα δεν έχεις το σθένος ή την πυγμή,
να δεις στον καθρέφτη, να πεις ως εδώ, στον κατεργάρη ηθοποιό.
Μέσα σ’ αυτόν λοιπόν τον καθρέφτη, εγώ τα κουσούρια μου παρατηρώ.
Και λέω γελώντας σε κείνον τον ψεύτη, καλά τα κατάφερες έως εδώ.
Ξεγέλασες όλη την εκκλησία, τι έγινε όμως με τον Θεό?
Αναρωτιέμαι άραγε, άνθρωπος δεν θα γίνω?
Γιατί είμαι μαύρο πρόβατο? Έτσι θα παραμείνω?
Μα υπάρχει ένα παράθυρο κάπου εκεί ψηλά
Το βλέμμα του επάνω μου έχει ο Ιεχωβά.
Μα τ’ αγνοώ εγώ αυτό, δεν δίνω σημασία,
Κι η σάρκα μου με οδηγεί σε άλλη αμαρτία.
Τι βλέπω εγώ στοDVD μονάχος μου στο σπίτι?
Τι κρύβει η διασκέδαση? Τι κρύβει το ξενύχτι?
Του ήλιου την ανατολή πολλές φορές την είδα
Ξενύχτης όταν γύριζα, λες κι ήμουν νυχτερίδα!
Τον ηθικό τον κώδικα είν’ εξακριβωμένο,
Νύχτα όσοι κυκλοφορούν τον έχουν πεταμένο.
Η ένοχη συνείδηση πλέον δεν αντιδρά,
Τα σήματα κινδύνου ακούγονται αμυδρά!
Μοιάζω μ’ αυτούς που ‘πε ο Χριστός πως είν’ ασβεστωμένοι,
Τάφοι απ’ έξω καθαροί μα μέσα λερωμένοι.
Θέλω να δείχνω καθαρή πως είν’ η υπόληψή μου
Γι’ αυτό λοιπόν δεν δέχομαι ούτε μύγα στο σπαθί μου!
Συνάθροιση σαν πάω, ο νους δεν είναι κει,
Μα εύκολα σε άλλους θα κάνω κριτική!
Τον έναν τον πρεσβύτερο «τον κόβω» υλιστή,
Απ’ του αλλουνού τη σύζυγο έχω σκανδαλιστεί.
Διπλή ζωή διάγω εγώ, χωρίς αμφιβολία
Στην αίθουσα χριστιανός, μα έξω αλητεία.
Καινούργιο κουστούμι αγόρασα, πήρα καινούργια τσάντα
Πουκάμισο Ιταλικό και μια ριγέ γραβάτα.
Αυτό είναι επικάλυμμα μες του Θεού τον οίκο
Φαίνομαι απ’ έξω πρόβατο που κρύβει μέσα λύκο.
Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που έρχονται στο νου
Μοιάζουνε μ’ ερωτήσεις του απολογισμού.

Αλήθεια ποιόν υπηρετώ? Και ποιόν εγώ λατρεύω?
Τον εαυτό μου εξαπατώ και τον κοροϊδεύω.
Σε βάρκα το ένα πόδι μου το άλλο στη στεριά
Ισορροπώ ανάμεσα σε Γιαχ και Σατανά.
Μα οι πράξεις μου χαροποιούν μόνο τον Σατανά
Έγινα αιτία ονειδισμού προς τον Ιεχωβά.
Για δες αυτόν τον δούλο σου, λέει στον Ιεχωβά,
Είναι δικό σου μάρτυράς μονάχα στα χαρτιά
Το γράφει κι η ταυτότητα: Μάρτυς του Ιεχωβά.
Συχνά στις ομιλίες υπάρχει προτροπή
Αν κάποιος έχει σφάλει να εξομολογηθεί.
Κάτω απ’ τον ήλιο τίποτε, δεν θα ‘μεινε κρυφό
Αργά ή γρήγορα και γω, ίσως φανερωθώ.
Μα οι αμαρτίες μου πολλές, και κατά συρροή
Αναρωτιέμαι πια ποινή θα μου επιβληθεί.
Αν μ’ αποκόψουν σκέφτομαι θα χάσω τη δουλειά μου,
Θα χάσω όλους τους φίλους μου, θα χάσω τη χαρά μου.
Ίσως να ήτανε καλό αυτό να τ’ αποκρύψω,
Ν’ αγωνιστώ σ’ αμάρτημα μην ξαναυποκίψω.
Μα κι απ’ την άλλη σκέφτομαι τη μέρα αυτή της κρίσης,
Φοβάμαι θα μου ζητηθεί να δώσω εξηγήσεις
Θαρρώ ακούω τη φωνή σε μένα να μιλάει,
Και ένα βλέμμα βλοσυρό άγρια να κοιτάει.
« Καλώς τόνε κι ας άργησε, που ‘σε βρε νυχτερίδα?
Της νύχτας τις βρομοδουλειές, που έκανες, τις είδα.
Κι αν λες ότι μετάνιωσες δεν το ‘πες στους ποιμένες,
Δεν ντρέπεσαι να μου ζητάς τώρα ζωή καημένε»?
Γι’ αυτό το αποφάσισα απόψε θα μιλήσω
Έλεος και βοήθεια θα πρέπει να ζητήσω.
Διπλή ζωή ποτέ ξανά δεν πρόκειται να κάνω
Στο νου έχω το παράθυρο που είναι εκεί πάνω.
Μακριά από τους ασεβείς, πόρνους και οινοπότες
Γιατί όποιος μπλεχτεί με πίτουρα τον τρώνε κι οι κότες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου