Πύρινοι Δρόμοι

Στου νου μου τις διαδρομές του λογισμού κρυφές χαρές κι άλλοτε αυταπάτες
Το καλντερίμι αναζητώ που κρύβονται οι αγάπες.
Σε ορίζοντες πλασματικούς βρίσκομαι μπερδεμένος
Από αυτούς που πίστεψα απογοητευμένος.
Παράλληλοι δρόμοι η χαρά και η λύπη
Η συμβουλή της μάνας μου που τόσο πολύ μου λείπει.
Ανδρείκελα απ’ το παρελθόν φαντάσματα όμως όλα
Μορφές σε θέατρο σκιών, επαναστάτες τώρα.
Πορεία που επέλεξα ακολουθούν κι αυτοί,
Κι ας ήταν όλοι μέχρι χθες γι αυτό επικριτικοί
Ανθρώπους δεν προσκύνησα μήτε θα προσκυνήσω
Σαν μαριονέτα σε χέρια αλλωνών δεν θα ‘θελα να ζήσω
Σε τοίχους τα συνθήματα, σε στοίχους προμηνύματα ταξίδια φαντασίας
Μα από τους δήθεν θύματα συχνά λογοκρισίας
Φτωχοί στο νου δικάζουνε την ποίηση το ξέρω
Μα πλέον εγώ τους αγνοώ κι άλλο δεν υποφέρω
Ποινή εκτίουνε κι αυτοί, ίδια ποινή με μένα
Μα τα κελιά τους σκοτεινά κι ας δείχνουν φωτισμένα
Στον ίδιο παρονομαστή είν’ συγκρατούμενοι μου
Σ’ άλλους με κατακρίνουνε για την απόδρασή μου
Μα πλέον είμαι ελεύθερος στο πνεύμα και στο σώμα
Οι αετοί ειν’ για να πετούν κι όχι να ζουν στο χώμα!
Η φράση αυτή της μάνας μου που είναι από την Κρήτη
Κόρη της μεγαλόνησου, παιδί του Ψηλορείτη
Καλή της ώρα όπου και να ‘ναι, αυτή με δίδαξε να μην φοβάμαι
Τον πόνο με έμαθε να τον αντέχω, κεφάλι μην σκύβω δίκιο αν έχω
Με σκέψη ελεύθερη να υπάρχω , να ζω
Πάντοτε ν’ αγαπάω, ποτέ να μη μισώ.
Δρόμοι φωτιάς σε μονοπάτια που καίνε
Τα μάτια της ψυχής μου δεν έμαθαν να κλαίνε.
Λύκος της στέπας ,αητός της ερήμου
Τα σύνορα χάραξα στη ζωή τη δική μου
Μακριά από σκιάχτρα και κυνηγούς
Ανθρώπους δολοπλόκους και ύπουλους συνεργούς
Οι ορίζοντες του ουρανού η επικράτεια μου
Στα δάση τα απάτητα χτυπάει η καρδιά μου!!