Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Άγνωστη Λέξη

Σε άγνωστη πόλη με χρώμα και ήχο,
Που πλημμυρίζουν συνθήματα τον κάθε της στίχο,
Μαζί μου φίλε κι αδελφέ γίνε συνοδοιπόρος,
Της πεμπτουσίας της ζωής ψάχνω ποιος είναι ο όρος.

Μια περιπλάνηση είναι η ζωή μας ,
Ένα ταξίδι δίχως σκοπό,
Σ’ όλο τον κόσμο κι αν ταξιδέψεις,
Καταλήγεις στον ίδιο προορισμό.

Ζώντας με υποκατάστατα ψεύτικης ευτυχίας,
Βιώνει το σώμα τη φθορά αρχαίας αμαρτίας.
Ένας αγώνας διαρκής δίχως να έχει στάσεις,
Σαν να ‘μαστε στην έρημο γυρεύοντας οάσεις.

Σ’ αυτήν την αναζήτηση πολλοί έχουν εμπλακεί,
Στον κόσμο των ονείρων τους έχουν παγιδευτεί.
Δια πυρός και σιδήρου χαμένες ζωές,
Την ευτυχία αναζητούν σε λάθος παρυφές

Κάποιοι τα πλούτη αναζητούν κι έγιναν υλιστές
Άλλοι κλειστήκαν σε κελιά σε όρων κορυφές
Στη μάχη με τα πάθη τους γυρεύουν τον εχθρό τους.
Τις περισσότερες φορές είναι ο εαυτός τους.

Άλλοι πάλι στο σύστημα για να ‘ναι αποδεκτοί
Γίνονται καραγκιόζηδες, της μόδας αρεστοί.
Μοιάζουν με χαμαιλέοντα, το χρώμα τους αλλάζουν
Θέλουν μ’ αυτό το καμουφλάζ στο ρεύμα να ταιριάζουν

Πολλοί άλλοι την κορυφή ψάχνουνε με μανία
Να γίνουνε σπουδαίοι έχουν φιλοδοξία
Σε απολαύσεις αναζητούν να βρουν την ευτυχία
Για να ζεστάνουν την καρδιά που παραμένει κρύα

Κι αν δείχνουν ατσαλάκωτοι είναι φτιασιδωμένοι
Στο κατά βάθος άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι
Σε ανέμους τέσσερις σαν τέφρα ριγμένη,
Της ζωής τους τα θρύψαλα κοιτούν απελπισμένοι

Φτωχοί από αισθήματα και από συναισθήματα
Δεν μάθαν τι είναι τρόποι
Εκμεταλλευτήκαν τη στιγμή και γίνανε καιροσκόποι

Κι αν ζουν σε σπίτια ακριβά που μοιάζουν με παλάτια
Τη μοναξιά τους ίσως δεις κοιτώντας τους στα μάτια
Της ευτυχίας το κλειδί χαμένο στο μυαλό τους
Η λέξη αγάπη άγνωστη στο λεξιλόγιο τους

Μα εγώ σε παραπήγματα και ξύλινες παράγκες
Σε λασπωμένες γειτονιές βρήκα γνήσιες αγάπες
Εκεί μοιάζουν ηλιόλουστες κι αν βρέχει οι Κυριακές
Κι όσο κι αν κλαίει ο βοριάς βρήκα καρδιές ζεστές

Αιτία στην ψυχή τους οι βαθιές χαρακιές
Που ο πόνος του άλλου να τρέχει σε αυτές!
Ξέρουνε να μοιράζονται χαρές μα και τον πόνο
Η χήρα και το ορφανό ποτέ δεν μένει μόνο…

Στης ζωής τον κανόνα εξαίρεση μοιάζουν
Το συμφέρον πάντα του αδελφού φροντίζουν να κοιτάζουν
Κι αν είναι όλοι ατελείς, τα λάθη παραβλέπουν,
Γνωρίζουν του Ιεχωβά τα μάτια πως τους βλέπουν!

Εκείνος όλο Αγάπη μας έδωσε αξία
Δίνοντας γιο μονάκριβο λυτρωτική θυσία!!
Χάρη σε Αυτόν παρέμεινε η ελπίδα ζωντανή
Να γίνουμε όλοι κάτοικοι σε μία νέα γη!

Είθε να ζήσουμε όλοι μας αυτήν την ευλογία
Αφού η αιώνια ζωή είναι η πεμπτουσία!!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου