Άγκυρα Ψυχής

Που να στεγάσω τα όνειρά μου,
αυτά που κρατάω βαθιά στην καρδιά μου…
Στο σκοτάδι ενώ ζούνε το φως τα σκοτώνει,
Σφυρί τα συντρίβει στης ζωής το αμόνι.
Το σύστημα σάπιο κι οι φίλοι χαμένοι,
Νεκρές συνειδήσεις, διεφθαρμένοι.
Το σώμα κάποιοι σπρώχνουνε σε αγέλη άγριων λύκων
Για να με πούνε ήρωα που ‘πεσα στο καθήκον.
Μα ήρωας δεν είμαι εγώ μήτε θέλω να γίνω,
Ένα ανθρωπάκι είμαι δειλό κι έτσι θέλω να μείνω.
Δραπέτης του συστήματος των νόμων παραβάτης,
Στο τσίρκο ετούτο της ζωής δεν θα ‘μαι ακροβάτης.
Κι αν όλοι οι δρόμοι μ’ οδηγούν πίσω στην ενδοχώρα,
Κάτι μου λέει μη γυρνάς, σήκω και φύγε τώρα.
Του πηγεμού αναζητώ να βρω το καλντερίμι,
Τα μονοπάτια της φωτιάς τα ‘χω βαδίσει ήδη.
Στην παιδική ηλικία μου πίσω να ταξιδέψω,
Στα χρόνια της αθωότητας το νου να γαληνέψω.
Το παιδικό κρεβάτι μου σκάλα στα όνειρά μου,
Τότε που ήμουν ήρωας στους μύθους της μαμάς μου.
Ατρόμητος διέσχιζα του δράκου το φαράγγι,
Και πάντα ελευθέρωνα αυτόν που χε ανάγκη.
Μα τα όνειρά μου σήμερα έγιναν εφιάλτες,
Κι όλα αυτά που ‘χα στο νου μοιάζουνε αυταπάτες.
Οριζόντιες σκέψεις σε κάθετες πράξεις,
αν κάνεις, κάποιοι μου ‘παν, χαρά ίσως εισπράξεις.
Μα θαν ξεθωριασμένη ,πλαστή, δίχως αξία,
Κίβδηλη να ταιριάζει μ’ αυτήν την κοινωνία.
Που ζει στο απυρόβλητο και θεωρεί απόβλητο κάθε επαναστάτη,
Που πάει κόντρα στον καιρό εκθειάζοντας τα λάθη.
Ίσως δεν είμαι αποδεκτός και στους πολλούς όχι αρεστός,
με τα λεγόμενά μου,
και που δεν συμβαδίζουνε, μ’ αυτούς τα βήματά μου.
Μα δε με νοιάζει ειλικρινά οι άλλοι τι θα πούνε,
Στο σάπιο σύστημα νεκροί που θεωρούν πως ζούνε.
Γι αυτό δεν ψάχνω τις χαρές , σε βρώμικες συναλλαγές,
Γιατί έχω την αλήθεια……
Την έκανα άγκυρα ψυχής βαθιά μέσα στα στήθια.

Κι αν είμαι η εξαίρεση στου κόσμου τον κανόνα,
Ίσως η αιτία να ‘ναι αυτή που αναπνέω ακόμα!!!!!