Είναι νωρίς η μέρα χαράζει,
γλυκά ο ουρανός το χρώμα αλλάζει.
Κόκκινο είναι και πορτοκαλί
Το χρώμα του ήλιου που έχει φανεί.
Καθώς ακουμπώ σε μία καρέκλα
Ένα λουλούδι παρατηρώ!
Κάθε ημέρα εγώ το ποτίζω
Εγώ τον έσπειρα τον σπόρο αυτόν.
Σήμερα άνθισε το πρώτο μπουμπούκι
Άφωνος μένω καθώς το κοιτώ
Σηκώνω το βλέμμα μου προς τα ουράνια
Να ευχαριστήσω τον Δημιουργό!
Καθώς χαϊδεύω τα πέταλά του
Παρατηρώντας τα χρώματά του
Ρωτώ «Θεέ μου πιο τ’ όνομά του»?
Κι εκείνο με πνίγει με τ’ άρωμά του!
Κομμάτι της κτίσης σου μηδαμινό
Ο σπόρος που φύτεψα Θεέ μου εγώ
Μα εκείνος βλάστησε μέσ’ απ’ τη γη
Με χρώμα και άρωμα κι αυτό σε αινεί!
Το άνθος κοιτάω με θαυμασμό
Ερωτήματα έρχονται μες το μυαλό
Ποιος έβαλε το άρωμα το ωραίο το χρώμα
Σε εκείνον το σπόρο που ήταν στο χώμα?
Θαύμα Θεέ μου το ξέρω καλά
Το Χέρι σου τα ‘πλασε όλα σοφά!!
Μεράκι μεγάλο μες την καρδιά
Έχω Θεέ μου για τα φυτά.
Προσμένω τη μέρα αυτή
Που κήπος θα είναι όλη η γη.
Υπόσχεση έδωσες το λέει η Γραφή
Παράδεισος τέλειος θα είναι αυτή!
Φαντάζομαι Θεέ μου στον κήπο αυτό
Τον εαυτό μου για κηπουρό.
λουλούδια χιλιάδες και δέντρα πολλά
βοηθάνε η σύζυγος και τα παιδιά.
Ξέρω ζυγώνει και πως δεν αργεί
Η μέρα Θεέ μου η ευλογητή!!
Επίλογος
Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.
Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.
Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!
ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου