Χνάρια του Νου

Η ζωή μου κελί, και εγώ μέσα κλεισμένος,
ερήμην ισόβια καταδικασμένος
Απόδραση στ’ όνειρο ο νους μου δραπέτης,
Και της ανεύρετης χαράς αιώνιος επαίτης.
Χρόνια απ’ το λαβύρινθο του νου θέλω να βγω
Μα πάντα λάθος διαδρομή εγώ ακολουθώ.
Τριγύρω άνθρωποι πολλοί μα η ανθρωπιά χαμένη,
Η ελπίδα άγκυρα ψυχής σε βούρκο βουτηγμένη.
Ρουφιάνοι του συστήματος και γλύφτες βολεμένοι
Με προσωπείο ψεύτικο ζούνε ευνοημένοι.
Μάσκα στο πρόσωπο φορούν, φιλία σου ζητάνε,
Με δάκρυα κροκοδείλια πολλούς εξαπατάνε!
Να σπάσω θέλω τα δεσμά που με κρατάν δεμένο
Το νου φυγά ελεύθερο να δω ευτυχισμένο .
Μ’ αυτό μοιάζει αδύνατο γι’ αυτό τα μάτια κλείνω
Απ’ το μπουντρούμι νοερά την πόρτα του ανοίγω.
Φαράγγια και βουνοκορφές, λημέρι της ψυχής
Κι άλλοτε κατακόμβες στα σπάργανα της γης.
Υπόγειες διαδρομές τη σκέψη γαληνεύουν,
Εκεί που λαχταρά ο νους συχνά τον ταξιδεύουν.
Στου ουρανού τα σύνορα, σ’ ωκεανών τα βάθη,
Σε φτωχικούς καταυλισμούς ανθρώπων δίχως πάθη.
Εκεί ‘δα τους κύκνους να πετούν, άλογα να καλπάζουν ,
Των κέδρων δάση βροχερά που αετοί φωλιάζουν.
Εκεί αποκτούν τα άψυχα φωνή και μου μιλάνε,
Του καταρράκτη τα νερά μοιάζουν να τραγουδάνε.
Ο πελαγίσιος άνεμος χάδι στο πρόσωπό μου,
Και η ηχώ του ποταμού νανούρισμα γλυκό μου!

Ετούτη τη χερσόνησο δεν πλήττουν οι μουσώνες,
Ούτε το οροπέδιο βρίσκουν βαριοί χειμώνες .
Τόπος ανεξερεύνητος που ευδοκιμεί η αγάπη,
Δεν είναι φαντασίωση μήτε και αυταπάτη.
Αν λαχταράς φίλε κι εσύ για να βρεθείς κοντά μου
Στου νου τα χνάρια πάτησε μέσα απ’ τα ποιήματα μου!!