Ψυχή στο Άψυχο Χαρτί

Στίχους στο άψυχο χαρτί η πένα θα χαράξει
Κάποιος με αυτούς ίσως χαρεί κι άλλος μπορεί να κλάψει.
Η ποίηση προνόμιο μεγάλη αξία έχει
Κι είναι στ’ αλήθεια τυχερός αυτός που την κατέχει.

Μοιάζει τοπίο σε καμβά μ’ όμορφες αποχρώσεις,
Σε ταξιδεύει στ’ όνειρο όμορφα για να νοιώσεις.
Άλλοτε κατανοητός κι άλλοτε μοιάζει γρίφος,
Στου αναγνώστη το μυαλό του ποιητή ο στίχος.

Κάποιες φορές η ποίηση είναι φωτιά που καίει
Κι άλλοτε χάδι τρυφερό για την ψυχή που κλαίει
Αγγίζει ευαίσθητες χορδές υγραίνοντας τα μάτια
Ελπίδα δίνει στην καρδιά που έγινε κομμάτια

Στο πένθος είν’ παρηγοριά και στην ορφάνια χάδι
Και σύντροφος ευχάριστος στου άυπνου το βράδυ
Τις συντροφιές ανέκαθεν πάντα τις ομορφαίνει
Σε μονοπάτια ανεύρετα το λογισμό πηγαίνει

Χαράζει μέσα στη νυχτιά δρόμο προς το φεγγάρι
Δοξάζοντας τον Ιεχωβά, μεγάλη του η χάρη!!
Διευρύνει τους ορίζοντες του νου μες την παρέα
Ανοίγοντας διάπλατα παράθυρο με θέα

Τη θέα αυτή ο ποιητής είν’ το παράπονο του
Τη δείχνει σ’ άλλους, μα αυτοί, κοιτούν το δάχτυλό του
Άφρονες με ύφος δυστυχώς γεμάτο υποκρισία
Στην ποίηση θιγόμενοι κάνουν λογοκρισία

Μα εμένα δεν με ενοχλεί η γνώμη η δική τους
Δεν θα μετρήσω το αι κιου ούτε τη λογική τους
Μα γι’ άλλους είναι η ποίηση μπουμπούκι που ανθίζει
Σαν της γαρδένιας τον ανθό που άρωμα σκορπίζει

Για μένα είναι η ποίηση παιχνίδι με τις λέξεις
Που αν τις νοιώσεις σίγουρα και συ θα ταξιδέψεις
Σε μέρη που ονειρεύτηκες και λαχταράς να ζήσεις
Με δίχως αυταπάτες ούτε και ψευδαισθήσεις

Τα μάτια μόνο κλείσε κι άσε τη φαντασία
Να οδηγήσει η ποίηση σε όμορφα τοπία
Θα δεις κοιλάδα πράσινη ,χείμαρρο να κυλάει
Το λόγο που ‘χει τ’ ορφανό για να χαμογελάει

Θα δεις το ηλιοβασίλεμα όπως δεν το χεις δει
Με συντροφιά εκείνον που ‘χει αναστηθεί!
Αυτό είναι για μένα η ποίηση, μα αν θέλεις να σου πω,
Την έμπνευση που βρίσκω, κοίτα στον ουρανό.

Αυτός που με διατηρεί να ζω και να υπάρχω,
Αυτός μου δίνει έμπνευση ποιήματα για να γράφω.
Γι αυτό κι εγώ όσο χτυπά στο στήθος η καρδιά μου
Πάντοτε θα Τον εξυμνώ μέσα απ’ τα ποιήματα μου!!!