Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Εμίρης ο Κακομοίρης ...

Μια παροιμία λαϊκή που μου ήρθε στο μυαλό,
μια μέρα καθώς ξύπνησα θα ‘θελα να σας πω.
Καρβέλια ονειρεύεται λέει ο πεινασμένος,
Ακούστε τώρα όνειρο που είδα ο καημένος.
Είδα πως ήμουν άραβας ίσως και Σαουδάραβας, και ζούσα στο Ντουμπάι ,
στη φτώχια και στα βάσανα πως είχα πει γκουντμπάι!
Κροίσος είδα πως ήμουνα, είχα ξενοδοχεία,
Ζάμπλουτος και αμύθητη είχα περιουσία
Με ελικοδρόμιο έπαυλη κατείχα στο Μπαχρέιν
Μέρος που ζουν εφοπλιστές ελεύθεροι κι ωραίοι!
Στου ονείρου μου το πλάνο δεν είδα την κυρά μου,
«Κορίτσια όμως εξωτικά» ήταν η συντροφιά μου.
Θα ‘κανα κρουαζιέρα σεόμορφα νησιά
Πρώτα στου Σολομώντος, Κανάρια μετά.
Το ολοκαίνουριο μου γιότ, δώρο από Σεΐχη,
Για το ταξίδι έτοιμο ήταν να ξεκινήσει….
Ετούτη η κρουαζιέρα ήτανε όνειρο μου
Μα ξάφνου ήχος ακούγεται από το κινητό μου.
Δεν ήτανε τηλέφωνο, ήταν το ξυπνητήρι
Να μου θυμίσει «για δουλειά σήκω ρε κακομοίρη»!
Βρε που να πάει στην ευχή λέω στον εαυτό μου
Πολύ μικρή διάρκεια είχε το όνειρό μου!
Στη διαδρομή για τη δουλειά σκεφτόμουν τ’ όνειρό μου
Γελώντας, που είδα άραβα εγώ τον εαυτό μου!
Αιτία το ντοκιμαντέρ που είχα δει στο ΣΚΑΙ
Γι’ Άραβες και Σεΐχηδες που ζούνε στο Ντουμπάι.
Το όνειρο μου με έκανε να αναρωτηθώ:
Τι θεωρώ πολύτιμο μες τη ζωή εγώ;
Υγεία δόξα το Θεό υπάρχει σχετική,
Έχω και μεροκάματο, η αλήθεια είναι αυτή.
Τρία παιδιά και η σύντροφος μες τη Θεοκρατία,
Για μένα ανεκτίμητη είναι περιουσία.
Μα και για φίλο καρδιακό χρόνια δοκιμασμένο
Στοιχείο περιουσιακό θα δήλωνα τον Πέγιο!
Το ίδιο όμως ισχύει και για τους αδελφούς μου,
Αυτούς που με γνωρίζουνε και για τους άγνωστούς μου.
Κι αν στην Ε9 δεν είναι δηλωμένοι,
Μέσα στα φίλα της καρδιάς είν’ καταχωρημένοι.
Κι αν δεν έχω έπαυλη στα Αραβικά εμιράτα,
Έχω μία φιλόξενη για αδελφούς ταράτσα!
Μα εκείνο το πολυτελές το γιοτ στο όνειρό μου,
Αλήθεια δεν κατάφερε να βγει απ’ το μυαλό μου.
Γι αυτό και η γυναίκα μου που τόσο μ’ αγαπά,
Βαρκούλα από τα Τζάμπο μου πήρε με κουπιά!
Κι αν δεν χωράω μέσα κι απ’ έξω περισσεύω,
Πάλι βγάζω τα γούστα μου, με πετονιά ψαρεύω.
Ένα είναι το συμπέρασμα, τα όνειρα παραμύθια,
Το μάτι είναι αχόρταγο αυτή είναι η αλήθεια!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου