Αναζητώντας τον Θεό

Μαύρο δάκρυ στάζει η πένα
Καθώς γράφει στο χαρτί,
Περιγράφοντας τον πόνο,
Τον λυγμό του ποιητή.

Όσο χρώμα και να βάλω
Να ‘ν’ το ποίημα χαρωπό,
Μαύρο πέπλο το σκεπάζει
Κι είναι πάλι σκοτεινό!

Άνοιξη ήρθε μα εγώ κρυώνω,
Το φως του ήλιου δεν φτάνει εδώ,
Σαν σε κελί η ζωή μου κλεισμένη,
Θεέ μου ως πότε θα δεινοπαθώ?

Επαναστάτησε το μυαλό μου,
Ένας δραπέτης που τρέχει μακριά,
Μα όπου κι αν πάω μ’ ακολουθούνε,
Της αμαρτίας μου τα δεσμά .

Το δόλιο μου σώμα, σκαρί σκουριασμένο,
Δαρμένο από κύματα ωκεανών,
Από παθήματα βαθιά χαραγμένο,
Αναρωτιέμαι αλήθεια, αξίζει να ζω?

Ρώτησα ανθρώπους με μαύρα ράσα,
Που σκήπτρο κρατούσαν και είχαν γενειάδα,
Θέλημα μου ‘παν πως είναι Θεού,
το δάκρυ της χήρας, του ορφανού.

Θεέ μου συγχώρα με είν’ αμαρτία,
Μα τι τους κρατάς (?), αυτοί ‘ναι θηρία,
Η ίδια Θεέ μου είναι γενιά
Πατέρα της έχει τον Σατανά!

Συγγένεια έχουν Θεέ μου αυτοί
Με ‘κείνους που σκότωσαν το γιο σου στη γη!

Πιστά παραδόσεις ανθρώπων κρατούν,
Τον Άγιο σου λόγο τον αγνοούν
Ίχνος δεν έχουν από ανθρωπιά
Στη θλίψη θανάτου βγάζουν λεφτά!

Ηγέτες, Άρχοντες, Πολιτικοί,
Πως καταντήσατε αυτή τη ζωή!
Υπερηφάνεια, Δόξα κι Εθνικισμός,
Σε μι’ άκρη του νου σας Υπάρχει ο θεός?

Ανάγκη να πάρω ανάσα βαθιά
Μα ο αέρας μολύνθηκε απ’ τα τοξικά.
Νερά π’ αναβλύζανε απ’ τη γη καθαρά,
το θάνατο σπέρνουν απ’ τα χημικά.

Στο Θεό μου ευθύνη δε ρίχνω ,γιατί,
Τον υπεύθυνο βρήκα μες τη γραφή
Λιοντάρι βρυχάται πάνω απ’ τη γη,
Όσιους ψάχνει να καταπιεί.

Η ώρα όμως ζύγωσε ήρθε ο καιρός
Ρομφαία φλεγόμενη να πάρει ο Χριστός!
Λιοντάρι και δαίμονες να αφανίσει,
Τους ουρανούς και τη γη μας να καθαρίσει!

Μα τότε Θεέ μου παρακαλώ,
Καινούργιο ποίημα να γράψω εγώ.
Εικόνες παράδεισου να ‘χει πολλές
Που σήμερα είναι αυτές νοερές.

Και όσοι το ακούνε μαζί με εμένα
Δόξα και Αίνο να δίνουν σε Σένα!!!