Κόρη μου! Σήκω απ ' τη γη!

Η χαραυγή με χρώματα ντύνει τον ουρανό

Και εγώ αναρωτιέμαι το πώς βρέθηκα εδώ

Νιώθω σαν να κοιμόμουν πάρα πολύ βαθιά

Μα μια φωνή αντήχησε στ' αφτιά μου καθαρά.

Δεν έμοιαζε ανθρώπινη μα ήταν στοργική

Με πρόσταξε: Ξύπνα κόρη μου,  σήκω από τη γη!

Κοιτώ με απορία το ρούχο που φορώ

Κατάλευκο φόρεμα μακρύ από ύφασμα λινό

Στο δάσος μέσα βρίσκομαι και υπάρχει ησυχία

Νιώθω γαλήνη στην καρδιά, δεν έχω ανησυχία

Στα φύλλα λαμπιρίζουνε δροσοσταλιές αυγής

Ποτίζουν τ' αγριολούλουδα πέφτοντας καταγής

Οι ακτίνες του ήλιου πέφτουνε μπροστά στο μονοπάτι

Στ' αφτιά μου φτάνει μια βοή σαν από καταρράκτη

Το μονοπάτι ακολουθώ βαδίζοντας αργά

Κοιτώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά

Θυμίζει εικόνα νοερή που ήταν στο μυαλό

Το δάσος αυτό που βρέθηκα σήμερα εγώ

Διάχυτο στον αέρα άρωμα λουλουδιών

Και ένα ασταμάτητο κελάηδημα πουλιών

Το μονοπάτι φαίνεται σε λίγο πως τελειώνει

Μα έχω ένα προαίσθημα,  εδώ δεν είμαι μόνη! !

Γυρνώ κοιτώντας πίσω μου βλέπω προς έκπληξή μου

Ένα ζευγαρι λιονταριών να περπατούν μαζί μου

Απλώνοντας το χέρι μου εγώ να τα χαϊδέψω

Στο παρελθόν με οδηγεί ο νους να ταξιδέψω

Θυμάμαι μια ανίατη αρρώστια είχα εγώ

Σαν μια θαμπή εικόνα υπάρχει στο μυαλό.

Βρισκόμουν σε φορείο μες σε πολλούς γιατρούς

Κοντά μου νοσοκόμες που κραταγαν ορούς

Τα βουρκωμένα μάτια θυμάμαι απ' τα παιδιά μου

Μάλλον μετά σταμάτησαν οι χτύποι στην καρδιά μου.

Μα τώρα είμαι βέβαιη δεν έχω αμφιβολία

Ο Ιησούς Χριστός μ' ανάστησε μες τη  Χιλιετία

Γεμάτη ευγνωμοσύνη προς το Δημιουργό

Ένιωσα την ανάγκη για να προσευχηθώ

Με δάκρυα στα μάτια μου κοιτώ στον ουρανό

Στον στοργικό Ιεχωβά λέω ευχαριστώ! !

Σε ένα βράχο κάθισα κοιτώντας το τοπίο

Κοντά μου μια τίγρης ξάπλωσε μα δεν είναι θηρίο! !!

Ξωπίσω μου το δάσος αφήνω τώρα αργά

Ενώ κάτι υπέροχο το βλέμμα μου αποσπά

Το ουράνιο τόξο φαίνεται στης λίμνης τα νερά

Από τον καταρράχτη που πέφτει από ψηλά

Υδροβιότοπος σωστός που σφύζει από ζωή

Φλαμίνγκο, κύκνοι, μαραμπού φωλιάζουνε εκεί

Στην όχθη την αντίπερα της λίμνης θα βρεθώ

Την ξύλινη τη γέφυρα μόλις θα τη διαβώ

Το πρώτο έργο ανθρώπινο προς τον πολιτισμό

Είναι αυτή η γέφυρα που τώρα περπατώ

Παίρνω το μονοπάτι σε μια μικρή πλαγιά

Κοιτώντας το κοπάδι από άλογα λευκά

Το σκηνικό τριγύρω μου αλλάζει συνεχώς

Ενώ μένει ανέφελος ο γαλάζιος ουρανός

Πλακόστρωτο δρομάκι, παρτέρια με λουλούδια

Στ' αφτιά μου φτάνει η ηχώ από ύμνους και τραγούδια

Έντονη είναι μέσα μου πλέον η νοσταλγία

Να συναντήσω τα άτομα που 'ναι για με οικεία

Το βήμα μου ανοίγω ενώ μονολογώ:

Την οικογένεια μου κάνε Θεέ να δω!!!

Ο ύμνος που ακούω είναι πολύ γνωστός

Απ' το παλιό το σύστημα μου ήταν αγαπητός

"Τι όμορφη που 'ναι η ζωή, τα πάντα νέα έχουν γίνει στη γη"

Στέγη από ένα οίκημα μπροστά μου διακρίνω

Ίσως λατρείας αίθουσα να 'ναι σωστά αν κρίνω

Κι έτσι είναι πράγματι δεν έχω πέσει έξω

Μα υπάρχουν εκεί πολλοί αδελφοί που κάθονται απ' έξω

Οι αισθήσεις μου σε εγρήγορση και

Ρίγη από συγκίνηση το σώμα διαπερνούν

ενω ψάλλουνε στο Θεό  εμένα όλοι κοιτούν

Μα κάποιοι όμως τρέχουνε για να βρεθούν κοντά μου

Θα πρέπει να 'ναι ολόκληρη η οικογένεια μου!

Χάθηκα μες τις αγκαλιές, με πνίγουν με φιλιά

Όλοι μαζί ευχαριστώ λέμε στον Ιεχωβά

Αιώνια στον παράδεισο όλοι μαζί θα ζούμε

Κι ένα είναι βέβαιο ξανά δε θα χαθούμε! !!!