ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ

 Στο νεφέλωμα μέσα της παραζάλης

Σε  ομιχλώδες τοπίο εποχής κάποιας άλλης

Ο νους μου δραπέτης κι απόψε το βράδυ

Απέδρασε αθόρυβα μες το σκοτάδι.

 Το μονοπάτι φωτεινό, ποτάμι θυμίζει πορφυρό σε μια νέα σελήνη

Που στο πλακόστρωτο  στενό,  το φως αδειάζει εκείνη.

Πάνω απ’ τις κεραμοσκεπές , φαίνεται αχνά ο μιναρές,

μνημείο συνοικίας, κομμάτι άλλης εποχής και άλλης ιστορίας

 Παιχνίδια τρεμοπαίζοντας κάνει και η σκια μου

Γλυστρά πότε ξοπίσω μου και άλλοτε μπροστά μου

Θαρρείς και θέλει μακριά να φύγει και αυτή

Να πάει κόντρα στον καιρό να μ’ αποχωριστεί

 Σιχάθηκε τους πονηρούς κι αυτή όπως κι εγώ

Σύντροφος στο ταξίδι μου κι ας είναι νοερό

Το σύστημα σάπιο, δρόμοι φωτιάς,

 Εδώ  επιβιώνεις μόνο αν ΔΕΝ αγαπάς!

 Ρηξιγενής κηλίδα  το βήμα μου απειλεί

Κλεψύδρα που τελειώνοντας μου κλέβει τη ζωή

Μοιάζει τερατογένηση, έκτρωμα των καιρών

Καθοδηγία δαιμονική ανθρώπων πονηρών

 Σαν πύλη του χρόνου και κρυφή ατραπός

Πυξίδα στα χέρια μου με οδηγεί ο ΘΕΟΣ!

Τη ζωή έχω εν λευκώ σε Αυτόν αφιερώσει

Εφόσον τη δύναμη να ζω Αυτός μου έχει δώσει!

Γοργά αφήνω πίσω μου του ολέθρου μονοπάτι

Ακάλυπτη επιταγή, ζωή δίχως Αγάπη!

Ελπιδοφόρο όραμα στου νου μου την οθόνη

Στο Νέο Κόσμο με οδηγεί και τούτο μ’ εμψυχώνει!

 Την  οδό  γιασεμιών περνώ  και χρυσανθέμων

Θυμίζει ησυχαστήριο των τεσσάρων ανέμων

Των άστρων ακούω μουσική μέσα στην ησυχία

Ύμνος προς τον ΙΕΧΩΒΑ απ’ τη δημιουργία

 Υδάτινο καθρέφτη θυμίζει κι ο γυαλός

Που μέσα καθρεφτίζεται έναστρος ουρανός

Διάδρομο στη θάλασσα χάραξε το φεγγάρι,

Μια βάρκα με προσμένει δεμένη στ’ ακρογιάλι

 Στην όχθη την αντίπερα να φτάσω λαχταρώ

Στο Νέο Κόσμο του Θεού παντοτινά να ζω!

Το ξέρω αδερφέ κι εσυ το ίδιο πως ποθείς,

Το δείχνει η πορεία σου που είναι ευσεβής.

 Σαν φτάσουμε απέναντι θα έχει πια χαράξει,

Η πρώτη μέρα ,αδελφέ, μέσα στη Νέα τάξη.

Τη μέρα εκείνη εύχομαι ΟΛΟΙ  μας να τη δούμε,

Και με ένα στόμα το ΘΕΟ όλοι να ευχαριστούμε!!!!