Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Φτωχές απομιμήσεις

Τον πόνο ποίημα έκανα και τον καημό τραγούδι
Μα φαίνονται ασήμαντα μπροστά σ' ένα λουλούδι
Τι κι αν αρέσουν σε πολλούς και κάποιοι συγκινούνται
Μοιάζουν φτωχά, μπρος του ουρανού, τ' άστρα που δεν μετριούνται.

Κι αν έχουν οι στίχοι συνοχή δεν έχει σημασία
Μπρος το ηλιοβασίλεμα χάνουνε την αξία
Μοιάζει φτωχή κι η έμπνευση που 'χει κάθε στιχάκι
Να συγκριθεί αδύνατον με γέλιο από μωράκι

Μην πεις πως κρύβει δύναμη μέσα το κάθε ποίημα
Με τρόμο αναλογίζομαι του ωκεανού το κύμα
Τι κι αν οι στίχοι κρύβουνε μια φωτεινή ελπίδα
Άναυδος μένω τη νυχτιά απ' την πυγολαμπίδα

Τα ποιήματα μου μ' ηρεμούν, ο νους μου χαλαρώνει
Μουγκά όμως μου φάνηκαν σαν άκουσα τ' αηδόνι
Αν αδερφέ τα ποιήματα σ' έκαναν να δακρύσεις
Μπροστά στα έργα του Θεού μοιάζουν απομιμήσεις

Κι αν γράψω χίλια ποιήματα κατόρθωμα για μένα
Μα μέσα από όλα αυτά Θεέ θα εξυμνώ εσένα!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου