Υπομένοντας στον Διωγμό

Έπειτα από μία μπόρα
Βγήκα βόλτα στο βουνό
Κάθε μέρα τέτοια ώρα,
Βγαίνω να προσευχηθώ!

Ένα μονοπάτι παίρνω
Μέσα από τις καστανιές,
Τις κορφές δεν διακρίνω,
Είναι πράγματι ψηλές.

Από το βρεγμένο χώμα
Έντονη είναι η μυρωδιά
Κοκκινίσανε τα φύλλα
Που' ναι ακόμη στα κλαδιά.

Κάθισα σε κάποια πέτρα
Να μιλήσω στο Θεό
Κι αφού είμαι μες τη φύση
Λίγο να συλλογιστώ.

Μα το βλέμμα μου αποσπάει
Ένας σκίουρος μικρός
Στον κορμό του δέντρου μέσα
Είχε τη φωλιά του αυτός.

Σε μια ομιλία ο Τάσος
το θυμάμαι είχε πει
κρύβονται όλα τα ζώα
ν' αποφύγουν τη βροχή.

Μα και σε φυτά επίσης
Είχε αυτός αναφερθεί
Κι ασυναίσθητα το βλέμμα
Έριξα πάνω στη γη.

Μία ανεμώνη βλέπω
Χτυπημένη απ' τη βροχή
Δέχτηκε όλη τη μπόρα
Μα παρέμεινε εκεί!

Ταλαιπωρημένη είναι
Η αλήθεια είναι αυτή
Έχει γείρει λες και λέει
Κάποιο μυστικό στη γη.

Μα είναι βέβαιο το ξέρω
Αύριο αν έρθω εδώ
Η ανεμώνη θα κοιτάει
Πάλι προς τον ουρανό!

Ένα όμορφο λουλούδι
Είναι ο Χριστιανός
Υπομένοντας την μπόρα
Που του φέρνει ο διωγμός.

Κι αν χαθούν δυο τρία φύλλα
Δεν πειράζει ξέρει αυτός
Τις πληγές τις θεραπεύει
Ο Σοφός Δημιουργός.

Όπως μέσα στο καμίνι
Καθαρίζει ο χρυσός
Κι δοκιμασία κάνει
Τον πιστό πιο δυνατό!

Για ν' αντέξει όμως η πίστη
Πρέπει να 'ναι ισχυρή
Από τώρα ο καθένας
Σε αυτό ας εργαστεί!
Και ποτέ ας μη λησμονούμε
Τι προτρέπει η Γραφή,
«ο υπομείνας έως τέλους»
Μόνο εκείνος θα σωθεί!!