Ο Άσωτος Υιός

Μία σκέψη το μυαλό μου χρόνια τώρα το πονά
Πάντα με καταρρακώνει κλαίγοντας τα δειλινά.
Ποια να είναι η αιτία, τί δεν πράξαμε σωστά
Κι έφυγε απ’ την αλήθεια το ‘να από τα δυο παιδιά?

Σαν μαχαίρι μας πονάει που γυρίζει στην πληγή
Όσο βλέπω η ημέρα του Θεού πως δεν αργεί!
Τον Ιεχωβά με ζήλο, υπηρετούσαμε εμείς
Σε όλες τις υποχρεώσεις, όλοι πάντα συνεπείς.

Σ’ ανθρώπους μιλάμε για το Θεό,
για να σωθούνε απ’ το κακό
Που σύντομα θα ‘ρθει πάνω στη γη,
Πες μου παιδί μου πού θα ‘σαι συ?

Νύχτες ολόκληρες να κοιμηθώ
δεν καταφέρνω κι αναπολώ
Τις ώρες εκείνες που εγώ και εσύ ,
μελέτη κάναμε απ’ τη γραφή.

Θυμάμαι την πρώτη σου την ομιλία, σε χειροκρότησε η εκκλησία
Μ’ αυτά ανήκουνε στο παρελθόν απόφαση πήρες να είσαι απών.
Ότι διδάχτηκες απ’ τους γονείς ,πες μου παιδί μου γιατί αγνοείς ?

Κάτω απ’ τα πόδια μας χάθηκε η γη
σαν πήρες παιδί μου την απόφαση αυτή.
Γιατί να συμβεί σε εμένα αυτό ?
ρωτάει η μητέρα σου και γω τον Θεό.
Τι πρέπει να κάνω, πώς να φερθώ?
Δείξε μου θεέ μου, παρακαλώ!

Το θέμα γνωρίζω πως είναι λεπτό
Κατάλληλο θέλει αυτό χειρισμό.
Και εφόσον ανήκουμε σε εκκλησία
ποιμένων δεχόμαστε τη νουθεσία

Στοργική είναι μα και σταθερή
κοιτάμε μπροστά, όσο κι αν μας λυπεί.
Ενίσχυση παίρνουμε απ’ το Θεό
τον πρώτο που γνώρισε στασιασμό.

Διαβάσαμε εδάφιο απ’τη γραφή
στην προς Γαλάτας επιστολή
«δικό του φορτίο ευθύνης βαστά, ο κάθε δούλος του Ιεχωβά».
Στο Θεό μας υπόλογος θα βρεθεί δυστυχώς,
Για πορεία που διάλεξε να ‘χει αυτός.

Πρεσβύτεροι μου ‘παν δεν είναι σωστό
Το σφάλμα σε μένα να ψάχνω να βρω.
Παράδειγμα έφεραν βιβλικό
Στη θέση μου έβαλαν αυτοί τον Θεό.
Όταν ένα απ’ τα παιδιά του, τα αγγελικά
θέλησε να στασιάσει, έφταιγε ο Ιεχωβά?
Κι όταν ο Αδάμ κι Εύα, πέσανε σε στασιασμό
Θα ‘ταν λογικό ευθύνες, να ζητάμε απ’ τον Θεό?

Οι πρεσβύτεροι μ’ αγάπη επουλώσαν μια πληγή,
Και οι αδελφοί είν’ αλήθεια έχουν συμπαρασταθεί.

Βαρύ φορτίο απ’ την καρδιά,
αλήθεια μας έφυγε με όλα αυτά,
Που συζητήσαμε με αδελφούς
που μας στηρίζουν μας αγαπούν.

Σαν γονείς πρέπει μια στάση, να κρατάμε σταθερή,
Με αγάπη, μα να δείχνει πως μας πίκρανε πολύ!
Κι ίσως κάποτε ποιος ξέρει, τ’ όνειρό μας είν’ αυτό
Κάποια μέρα να επιστρέψει σαν τον άσωτο υιό!