Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η Φλόγα της Πίστης

Η πίστη φλόγα στην καρδιά φλόγα που μας ζεσταίνει
Αγώνα όμως χρειάζεται για να ‘ναι αναμμένη
Ίσως να μοιάζει η φλόγα σε λάμπα πετρελαίου
Προφυλαγμένη από γυαλί σε φύσημα του ανέμου

Μπορεί όμως να μοιάζει με φλόγα από κερί
Που τρεμοσβήνει εύκολα στου ανέμου την πνοή
Αν βάλουμε το χέρι επάνω στην καρδιά μας
Πως θα χαρακτηρίζαμε τη φλόγα τη δικιά μας?

Μοιάζει με φλόγα ζωηρή καλά προστατευμένη?
Σε αντίξοες συνθήκες που μένει αναμμένη?
Ή μήπως μοιάζει φλόγα κεριού που τρεμοσβήνει
Κι ότι θα σβήσει σύντομα την υποψία δίνει?

Πριν δώσουμε απάντηση ας προβληματιστούμε
Τα λόγια του Ιησού Χριστού θα ‘πρεπε να σκεφτούμε
Η πίστη άνευ έργων λέει είναι νεκρή
Φλόγα ίσως τρεμάμενη θυμίζει σε κερί

Ας δούμε με ειλικρίνεια τα πρώτα βήματα μας
Τη φλόγα να θυμηθούμε που έκαιγε στην καρδιά μας
Έμοιαζε ίσως αδύνατο η φλόγα να κρυφτεί
σαν έριχνε το φως της σε νύχτα σκοτεινή

Μετά από χρόνια ίσως να ‘χει εξασθενήσει
Να δίνει την εντύπωση σε λίγο πως θα σβήσει
Ίσως να κουραστήκαμε απ’ τα προβλήματά μας
Μπορεί να μας γονάτισαν και κάποια βάσανά μας

Μα η πίστη μόνο στον Θεό μπορεί να μας λυτρώσει
Και απ’ όλα τα προβλήματα να μας ελευθερώσει
Τι θα έπρεπε να κάνουμε λοιπόν όλοι εμείς
Που φαίνετε η πίστη μας πως είναι ελλιπής?

Με προσευχή στον Ιεχωβά πρέπει ν’ απευθυνθούμε
Και με ειλικρινή καρδιά ώριμα να σκεφτούμε
Τι ήτανε εκείνο που έλκυσε την καρδιά μας
Κι οδήγησε στον Ιεχωβά τα πρώτα βήματά μας?

Δεν ήταν η αγάπη του που έστειλε το Γιο του,
Για σένα να θυσιαστεί που θεωρεί δικό του?
Θυμήσου την ημέρα της αφιέρωσης σου
Τι σ’ έκανε να δώσεις σ’ Εκείνον τη ζωή σου?

Δεν νοιώσαμε υπέροχα φτερούγησε η καρδιά μας,
Που θα ‘χαμε τον στοργικό Ιησού για Βασιλιά μας?
Ή μήπως η ελπίδα για αιώνια ζωή
Σε μία γη παράδεισο δεν ήταν φοβερή?

Η ελπίδα της ανάστασης δεν έγινε αιτία,
να λαχταρούμε εδώ στη γη να έρθει η Βασιλεία?
Μα τώρα , κουραστήκαμε αυτή ‘ναι η αλήθεια
Και μοιάζει η λατρεία μας μια τυπική συνήθεια.

Αν νοιώθουμε έτσι αδελφοί ο Ιεχωβά το ξέρει
Και σίγουρα είναι πρόθυμος βοήθεια να προσφέρει
Με προσευχή εγκάρδια, μελέτη, συναθροίσεις,
Τη φλόγα μέσα στην καρδιά θ’ αναζωογονήσεις!

Η συντροφιά με αδελφούς που ‘ν’ χρόνια στην αλήθεια,
Που η φλόγα είναι ζωηρή βαθιά μέσα στα στήθια,
Θα σ’ ενθαρρύνει σίγουρα θ’ αναζωογονηθείς,
Την πίστη σου πιο ισχυρή πάλι θα ξαναδείς!

Γιατί μέχρι το τέλος όποιος φανεί πιστός
Θα λάβει το βραβείο μας λέει ο Θεός
Κι αφού το τέλος δεν αργεί είναι πολύ κοντά μας
Ας κάνουμε πιο ισχυρή την πίστη την δικιά μας!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου