Η Διάγνωση

Το ποίημα αυτό το έγραψα ενθάρρυνση να δώσω,
Σε αδελφούς που ‘ν’ ασθενής θα το αφιερώσω.
Στη θέση τους βάζω εγώ, λοιπόν, τον εαυτό μου
Που ψήνομαι απ’ τον πυρετό και πήγα στο γιατρό μου.

Πίστευα η διάγνωση θα έδειχνε ιό, της γρίπης
Που ‘ν’ σε έξαρση ετούτο τον καιρό.
Μου είπε: Σύντομα, ο γιατρός ,χρόνο χωρίς να χάσεις,
Πρέπει να μπεις σε κλινική να κάνεις εξετάσεις.

Οι απαντήσεις βγήκανε, αλίμονο σε μένα
Ευρήματα περίεργα βρεθήκαν μες το αίμα.
Το πρώτο σοκ ειλικρινά, ήταν πολύ μεγάλο
Ασθένεια ανίατη, σκέφτηκα …Θα Πεθάνω.

Εγώ που πέτρα έστυβα, σίδερο που λυγούσα,
Με δάκρυα στα μάτια μου τον Γιαχ παρακαλούσα.
Κάνε Πατέρα μου εσύ, η διάγνωση εκείνη
να είναι κάποιου αλλουνού, λάθος να έχει γίνει.

Στο νου μου ήρθε ο Χριστός. Πικρό ποτήρι και αυτός
Ζήτησε ν’ αποφύγει .Αντίδραση ανθρώπινη ήτανε και εκείνη.
Δύναμη και ενθάρρυνση πήρα από το Θεό
Και σύντομα στα πόδια μου μπόρεσα να σταθώ.

Τη θεραπεία μου πιστά πρέπει ν’ ακολουθήσω
Και το πεσμένο ηθικό ν’ αναζωογονήσω.
Γι αυτό πήρα απόφαση να κάνω πιο πολλά
Στο χρόνο που απομένει για τον Ιεχωβά!

Αυτό μου δίνει δύναμη, ανθρώπους βοηθάω
Και την αρρώστια μου συχνά, πιστέψτε με ξεχνάω.
Η σύζυγος ανησυχεί, στα μάτια με κοιτάει
Τη βλέπω να χαμογελά, μα ξέρω πως πονάει.

Μα τούτη η ασθένεια έγινε η αιτία
Να γίνω πιο δραστήριος εγώ στην εκκλησία,
Θάρρος να παίρνουνε πολλοί απ’ το παράδειγμά μου
Ακόμη κι η γυναίκα μου αλλά και τα παιδιά μου.

Το κίνητρο πιο δυνατό για μας η νέα τάξη
Δε θα νοσεί ποτέ κανείς, μα ούτε και θα κλάψει.
Μα αν τυχόν όμως συμβεί, σε μένα το μοιραίο
Σκεφθείτε κάτι όμορφο, κάτι πολύ ωραίο.

Τη μέρα εκείνη που ο Θεός, θα πει το όνομά μου
Όλους εσάς που αγαπώ, θα ήθελα κοντά μου.
Απ’ το δασάκι σαν θα ‘ρθω ,εσάς να ανταμώσω
Κι εγώ μαζί μ’ όλους εσάς, στον Γιαχ Αίνο να δώσω.