Επίλογος

Τα ποιήματα γίναν πουλιά, κάτασπρα περιστέρια.
Χαίρονται ελεύθερα να ζουν στον αδελφών τα χέρια.

Μην ψάξεις ποιος τα έγραψε, έπαινο μην του δώσεις,
Άλλος δίνει το χάρισμα, αίνο σ' Αυτόν να δώσεις.

Στα χέρια του τα τρυφερά άφησα την καρδιά μου,
Και 'κείνη τον ευγνωμονεί μέσα απ' τα ποιήματά μου!!

ΜΑΝΟΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η Γλώσσα

Μικρό είναι σαν όργανο τις γεύσεις δοκιμάζει
Μα και τις σκέψεις του μυαλού ξέρει να τις εκφράζει.
Ο λογικός ο άνθρωπος συχνά αναγνωρίζει
Πως κόκαλα δεν έχει αυτή μα κόκαλα τσακίζει.

Από ηλικία βρεφική μόλις εκπαιδευτεί
Χαρά θα πάρουν οι γονείς μια λέξη σαν θα πει.
Μα η γλώσσα κι αν εκπαιδευτεί,
Θέλει συνέχεια προσοχή για να μιλά ωραία ,
Κάποιων η γλώσσα μιλά σοφά ,κάποιων όμως χυδαία.

Μα η γλώσσα παραδέχομαι ευθύνη πως δε φέρει
Αφού ότι έχει η καρδιά μονάχα μεταφέρει.

Βούτα τη γλώσσα στο μυαλό λένε προτού μιλήσεις
Μα αν είναι βρώμικο αυτό κάλιο να σιωπήσεις.

Στα χέρια έρχονται πολλοί μόνο για μια κουβέντα
Κι αν είν’ κουβέντα Κρητικού κρατάνε και βεντέτα.

Μα και εγώ τη γλώσσα μου πρέπει να τη δαμάσω
Το 100% του στόχου μου να πιάσω.

Ίσως να φταίει το σπιτικό που είχα μεγαλώσει
Μπορεί και η ατέλεια αιτία να ‘χει δώσει.
Αν θέλω εύνοια Θεού πρέπει να προσπαθήσω
Την κάθε λέξη πριν την πω καλά να την μετρήσω.

Μπορεί να είναι δύσκολο τα νεύρα μου όταν έχω
Μ’ ανοίγουνε πληγές σπαθιού τα λόγια αν δεν προσέχω!
Από περίσσευμα καρδιάς αφού λαλεί το στόμα
Προσέχω τι βάζω μέσα της να μη με φάει το χώμα!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου